Mijn zusje wilde graag naar het Van Gogh Museum. Deze cultuurbarbaar was daar nog nooit geweest en wilde wel mee, dus op woensdag 30 juli gingen we naar Amsterdam. Eerst gingen we naar het Van Gogh Museum en vervolgens hingen we nog even de toerist uit.

Amsterdam en ik hebben een historie

Ik kom uit een heel klein dorpje en daar ben ik graag. In de grote stad voel ik me niet op m’n gemak en vind ik het vooral druk. O ja, en ik durf in Amsterdam ook niet te rijden met de auto, want trambanen, onoverzichtelijke kruisingen en meer van dat soort gedoe.

Toch heb ik een stukje geschiedenis liggen in Amsterdam. Op de school waar ik jaren heb gewerkt, gingen we namelijk elk jaar met de schoolverlaters naar Amsterdam. Het was heerlijk om met de dorpelingen (ja, ik ben er zelf ook één, dus niet verkeerd bedoeld) door de grote stad te zwerven. Maar een rekensom leerde me dat ik er waarschijnlijk inmiddels al tien jaar niet geweest was. Dus toen mijn zusje me vertelde naar Amsterdam te willen, wilde ik wel mee.

Van Gogh Museum

Na een treinreis van twee uur kwamen we aan in Amsterdam. Ik liep gewoon als een kip zonder kop achter m’n zusje aan naar de metro en uiteindelijk kwamen we zo bij het Van Gogh Museum. Of nou, dat is niet helemaal waar, want we maakten nog een tussenstop bij twee museumshops.

Hoewel ik op de middelbare school diverse musea heb bezocht, was ik in het Van Gogh Museum nog nooit geweest.
Ik verwonderde me vooral over de voertaal Engels en over de e-nor-me hoeveelheid toeristen die ik zag en talen die ik hoorde. O, en ik verwonderde me ook over het feit dat mensen gewoon zo ongeveer tegen m’n neus aan kwamen staan en me het zicht belemmerden.

Ik noem mezelf een cultuurbarbaar. Over Vincent van Gogh wist ik weinig meer dan dat hij zijn oor afhakte. Maar ondanks dat vond ik het heel leuk om in het museum rond te lopen. Ik vond niet alle werken even mooi, maar zien hoe de verf in dikke lagen is aangebracht, fascineerde me. En ja, ik had sommige schilderijen graag even aangeraakt, maar ja, ik hield me in.

Mijn zusje heeft er meer verstand van dan ik, dus die moest af en toe gniffelen om mijn taalgebruik als het om wereldberoemde schilderijen ging, maar je moet maar zo denken: ik keek gewoon met mijn dorpse oog. En ik gaf mijn ongezouten mening. Dat ook.

De toerist uithangen

Na twee uur waren we het museum weer uit (en had mijn zusje naar eigen zeggen de shop leeggekocht, maar ik vond het best meevallen) en doken we de stad in. Na al dat sjokken wisten we even niet goed wat te doen. Ja, we wilden souvenirs hebben, maar op elke straathoek zit wel een souvenirshop, dus dat was het probleem niet. Ik stelde voor om een terrasje te pakken en dat (b)leek een goed plan. Dus belandden we op het terras, waar ik vooral heerlijk mensen kon kijken. Dat doe ik graag, snap je? En naast het terras zat een souvenirshop, dus daar liepen we ook nog even naar binnen, ondanks dat we al wat souvenirs hadden. Vervolgens aten we nog even een pizza en gingen we lopend naar het Centraal Station. Zo zagen we gelijk nog wat van de stad én kon ik hét Amsterdamse plaatje schieten.

Eenmaal thuis in m’n kleine dorpje bewonderde ik nog een keer mijn souvenirs en genoot ik vooral na van weer een fantastische dag.

Wat betreft de souvenirs: de tas bevatte rood, dus die had ik ineens ernstig hard nodig. De sleutelhanger was vooraf gepland dat ik die zou kopen, want die had ik dan weer wél echt nodig. En de magneet? Die komt op de verwarming in de gang. Ik besloot namelijk dat ik voortaan overal waar ik kom een magneet ga kopen en daarmee de verwarming ga versieren. Deze leek me perfect: Amsterdam én Vincent van Gogh. En ja, ik baalde een beetje dat ik er een week eerder in Rotterdam geen had gekocht, maar ja, laten we zeggen dat de traditie van magneten sparen begint op 30 juli 2025.